Stilte, een heerlijk woord, veel verlangd, maar vaak verstoord.

zondag 9 december 2012

De drie neuzen


Het 3tal had een raar
gevormde neus.
Zonder te verklaren.
Zo’n neus waar 
je wel naar
moet staren.
 
Het 3tal was zelf
van het
nieuwsgierige soort
die alles al wist
voordat een ander het 
had gehoord
 
Zou dat hun
neusvorm verklaren
omdat zij, zo is gebleken,
door hun  nieuwsgierigheid
overal hun neus
tussen wilden steken.

dinsdag 6 november 2012

Verhaal van de man in zijn midlife crisis

Laatst was de man boodschappen aan het doen bij een supermarkt bij hem in de buurt. Niets bijzonders. Dit komt wel vaker voor, maar dan valt er niets te melden. Deze keer wel.
De man ging afrekenen en zag dat er een nieuwe caissière was. Hij ging in haar rij staan. Ze was beeldschoon en met moeite probeerde hij haar niet met zijn ogen te verslinden. Ze had lang sluikend haar, het neigde naar rood, en ze droeg een grijze heupbroek, een wit, kort truitje. Op haar borstzakje zag de man dat ze Marscha heette. "Wat een mooie naam" dacht hij gelijk. Hij rekende af en Marscha vroeg " wilt u nog zegeltjes". De man hoefde geen zegeltjes.
Buiten gekomen keek hij nog eens achterom, quasi ongeïnteresseerd om een laatste glimp op te vangen van dat prachtige wezen. Ze zal hooguit een jaar of 19 zijn en hij voelde zich vreselijk schuldig. Schuldig dat hij onreine gedachten had door zo’n jong ding. Thuis kon hij aan niets anders meer denken dan aan Marscha van de supermarkt. Zijn vrouw merkte dat hij wat wazig voor zich uit zat te staren. "Wat is er toch met je," vroeg ze. "Niets, laat mij maar met rust, ik ben gewoon wat chagrijnig," antwoordde hij. Nu is hij doorgaans niet vaak chagrijnig, dus viel het op.
Die nacht had de man de wildste dromen over Marscha en hem. Zo ging hij met haar naar een romantisch restaurant en naar de film. Het was in zijn droom geweldig en shit (door zijn bedrog) tegelijkertijd. De volgende dag zat de man de hele dag aan Marscha te denken, ze begon hem helemaal in beslag te nemen. Hij wist zich gewoon geen raad, Hij moest en zou weer naar de supermarkt, hij wilde haar weer zien. Tegen het eind van de middag vroeg hij aan zijn wederhelft "Moet je nog op boodschap?" "Nee hoezo?" was haar respons. "Niets, zo maar, ik wil nog wel wat drop", "Nou dan ga je toch zelf even!" zei ze terug.
En daar ging hij dan, maar zijn Marscha was er niet, schijnbaar werkte ze alleen in de avondtijd.
De hele week bleef de man proberen om naar de supermarkt te gaan, zijn vrouw vond het wel wat raar, maar was blij met zijn bereidheid om boodschappen te doen.
Drie keer die week zag de man Marscha, maar durfde niets tegen haar te zeggen. Ze glimlachte naar hem en hij wist het bijna zeker, ze voelde een connectie tussen elkaar. De manier waarop ze keek, hij smolt helemaal weg.
Thuis gekomen voelde hij zich een klootzak, gewoon om zijn gedachten en om wat hij ermee deed. ‘s Avonds kroop hij tegen zijn vrouw aan om als twee lepeltjes in slaap te vallen. Hij met zijn gedachten over Marscha en zij? Nee, zijn vrouw wist het niet, maar hij was hevig verliefd geworden op een caissière van de supermarkt.
Die avond ging hij weer naar de supermarkt, dit keer zou onze hoofdpersoon wat tegen zijn geliefde Marscha zeggen. Ja, tegen de voor hem veel te jonge vrouw waar hij in zijn gedachten al tig keer de liefde mee had bedreven.
Daar stond hij in de rij, zijn hart klopte in zijn keel, hij voelde zijn mond droog worden. "Rustig vanavond?" stammelde hij "Ja, inderdaad, moet u ook zegels?" zei de caissière met een lieve blik in haar blauwe ogen. "Ja doe maar". Even later stond de man weer buiten en vond zichzelf een lafbek. Nu goed, ze zal het vast niet gemerkt hebben. De man weerde die gedachte en ging huiswaarts al waar zijn vrouw zei "en was ze er?" "Hoe bedoel je?" gaf hij als antwoord. "Nee, niets grapje" zei ze.
Toen Marscha thuis kwam, zag ze dat haar vriend de tafel al had gedekt. "Hé hoi, hoe was je dag?" vroeg hij, "ging wel". "En was die kerel er weer, die zo verliefd op je is?", " O die, ja hij was er weer, de ziel.

zaterdag 27 oktober 2012

Koekje van eigen deeg

'We wensen niet verbonden te worden met deze door en door verrotte wereld', zei de heer Bruggink van Rabobank na het stopzetten van de sponsoring van de wielerploeg.
Loffelijk streven wellicht. Conclusie derhalve: stoppen met bankieren.

woensdag 17 oktober 2012

Blauwe rivier

De rivier vervolgd zijn weg
al sinds vervlogen tijden
met aan zijn oevers bos
en dan weer groene weiden.

Hij doorsnijdt het landschap
langs dorpen en door steden
schittering op het heldere blauw
en allemaal met een rijk verleden.

We zijn zo vaak als de rivier
die soms buiten zijn oever treedt
met momenten van geluk en plezier
en dan weer overspoeld met leed.



zondag 14 oktober 2012

De Thuja Occidentalis Brabant

In de tuin van de familie Dingemans staat een conifeer. Een Thuja Occidentalis Brabant. Hij staat daar al zolang wij naast hun wonen. Mijnheer Dingemans heeft mij dikwijls aanbevolen om ook zo’n conifeer in de tuin te planten. ‘De Brabant is winterhard en resistent tegen winterse omstandigheden,’ zei hij dan. ‘De Brabant is ook groenblijvend en behoudt vrijwel alle naalden, is snelgroeiend (gemiddeld 25 à 30 centimeter per jaar) en is niet kieskeurig als het gaat om de ondergrond waarin hij gepland wordt’.
Afijn, het is er nooit van gekomen en inmiddels is de familie Dingemans verhuisd en is er een jong stel komen wonen. Lubbert en Hannie. Al gauw kwamen zij zich even voorstellen.
Ik had de deur nog niet open gedaan of Lubbert zei: ‘Ja, ik ken u. U komt dikwijls bij ons in de winkel’.
Zijn gezicht kwam mij niet direct bekend voor, dus vroeg ik waar hij werkte.
‘Bij Expert’.
‘Dat zou best kunnen’, want daar loop ik zo heel af en toe wel eens naar binnen’.
We maakten een praatje in onze woning en zij waren belangstellend hoe wij het huis hadden ingericht. Toen hij de televisie zag staan zei hij zo langs zijn neus weg: ‘Die heeft u bij ons gekocht, ik herinner het me nog’.
Ik liet Lubbert in die waan en we gingen naar onze tuin.
‘Dit ziet er beter uit dan hiernaast. Daar heb ik nogal wat werk aan. Weet u trouwens wat voor conifeer er bij ons staat? Ik ben gek op coniferen, weet u, maar ik vergeet altijd die dekselse namen.’
‘Dat is een Thuja Occidentalis Brabant’, zei ik vol trots. ‘Dat kun je zien aan de lichtgroene kleur. Is hij donkergroen, dan is het de Thuja Plicata Excelsa’, vervolgde ik.
‘De tuin is overigens mijn laatste zorg’, zei de jonge buurman. ‘Eerst moet de zaak binnen in orde zijn, maar ik zou toch wel willen weten hoe je zo’n boom moet snoeien, moet onderhouden’.
‘Veel is er te vinden op internet, maar een belangrijke regel is, dat je voordat de winter aanbreekt weer moet snoeien, zo in september en zorg ervoor dat je nooit dieper snoeit dan waar nog groene twijgen zitten’.
‘U schijnt er toch wel wat van te weten’, zei het Expertmannetje. ‘Misschien zou u het wel voor me willen doen’.
‘Nou nee, ik ben niet zo deskundig als het lijkt, maar mocht je er niet uitkomen, vraag het dan eens bij de kwekerij’.
Toen ze weggingen keek hij nog even naar de koelkast. ‘Ha, ook van Expert?’
‘Ik denk het niet’, zei ik eerlijk. ‘Het is al wat jaren geleden. Ik zou niet weten waar we deze gekocht hebben’.
‘Toch zie ik u veel in onze winkel, dus er moet vast wel iets zijn wat u bij ons gekocht hebt’.
Ik dacht lang na, maar kon me echt niets herinneren.
‘Weet je wat het is Lubbert’, zei ik tenslotte. ‘Het is net als met die conifeer. Expert geeft inderdaad vaak goede informatie, maar voor de aanschaf van een apparaat gaan we meestal naar een andere firma’. 

maandag 8 oktober 2012

Eenzaam

De eenzame man kijkt naar de klok,
de uren gaan voorbij.

Hij kijkt opnieuw naar de klok
‘De klok tikt alleen voor mij.’

De tikken zijn onstuimig
en doordringend wild.

Met elke tik dat hij hoort
heeft hij weer tijd verspild.