Stilte, een heerlijk woord, veel verlangd, maar vaak verstoord.

zondag 13 mei 2012

Veel geld

Afgelopen week zag ik op televisie een ouder echtpaar in een vakantiehuisje dat 811.000 euro had gewonnen. Dat is veel geld.
Voor ze samen op hun bankje plaatsnamen, op last van de presentator (ze zitten nooit samen op hun bankje, daarvoor is het eigenlijk niet groot genoeg), moesten nog even het pakje shag en de kruiswoordpuzzel opzij gelegd worden. Hij was 61. Zij zal niet veel jonger zijn geweest.
Alles aan deze scène was troostrijk, de sobere aankleding van het huisje, de veel te felle lamp naast het verschoten bankje, waarover een vaal dekentje lag, de kleinkindertekeningen aan de wand, buiten de heg, het stukje gazon, de droogmolen en de witte plastic tuinstoelen. En de terloops onthulde wetenschap dat het bezit van dit huisje een droom van het echtpaar was.
Ze zoenden elkaar bij wijze van felicitatie, in opdracht van de presentator. Vier stijf op elkaar geperste lippen - ze zoenen elkaar al lang niet meer, het was eruit gesleten. Zij veegde na de koude kus met de rug van haar hand even kort langs haar mond.
Ze zaten tegenover het televisietoestel waarop ze zelf live te zien waren, de presentator had alleen het geluid even uitgezet. Ze keken naar zichzelf. Naast het toestel stond de cameraman die hen filmde.
Zij kon niet veel meer uitbrengen dan ‘ik krijg hartkloppingen’ en ‘ik schrik me een ongeluk’, de presentator kneep haar stevig in de bovenarm. Hij zei dat hun leven vanaf dit moment zou veranderen. Er rolden tranen langs haar brillenglazen. Ze was meer overweldigd dan blij.
De toekomst van het echtpaar in het vakantiehuisje had ineens meer toekomst dan verleden. Ruim acht ton te besteden. Als je in haar verschrikte ogen keek was niet het verleden maar de toekomst tot last geworden.