Stilte, een heerlijk woord, veel verlangd, maar vaak verstoord.

donderdag 29 september 2011

Lubbert en Hannie Groenbroek

Het was een koude avond en de maan waakte over de stad. Rond een uur of acht werd er gebeld. Ik deed de voordeur open. Er stond een nogal merkwaardig oud echtpaar met verwarde haren op de stoep. "Goedenavond", sprak de man lijzig, "Ken je ons nog?” vervolgde de man, terwijl hij een glimlach forceerde.
“Natuurlijk”, zei ik enigszins verbaasd: “Lubbert en Hannie Groenbroek, dat is zeker 20 jaar geleden?”

Ze werden naar binnen gehaald, de TV ging uit, er werd over vroeger gepraat, fotoboeken kwamen tevoorschijn, er werd een flesje wijn ontkurkt, de oorlog kwam ter sprake, kortom het werd best een interessante avond die veel te snel omvloog. "Ai", sprak Lubbert plots, terwijl hij op zijn horloge keek. "Het is al bijna half twaalf, halen we de laatste bus nog?" Er werden snel handen geschud en ze vertrokken even plotseling als ze gekomen waren. "Kom nog eens langs", riep mijn vrouw hen na.

Maar dat had ze beter niet kunnen zeggen! Twee weken later drukten de twee opnieuw op onze deurbel en werd de familiehistorie weer opgepakt. Lubbert en Hannie bleken merkwaardige types te zijn. Het viel ons nu op dat Lubbert een vreemde verteltrant had. Hij praatte nogal traag waarbij hij mysterieus om zich heen keek, zodat elk verhaal werd uitgerekt tot een griezelige thriller. Hannie deed niet voor Lubbert onder en trakteerde ons op de meest vreselijke ziektes en etterende wonden. Zij sprak uit een jarenlange ervaring. Wij kregen er jeuk van.

Nadat Lubbert en Hannie ons voor de derde keer gezegend hadden met een bezoek, begonnen zij het over een andere boeg te gooien. Of we zin hadden in een spelletje kaart? Klaverjassen of jokeren? Nee, Lubbert en Hannie hadden hun magische Tarot-kaarten meegebracht! Of ze wellicht onze toekomst mochten voorspellen? Werd het niet eens tijd dat wij in deze mysterieuze wetenschap ingewijd werden?
“Lijkt ons wel leuk”, zeiden we nog argeloos. Maar na een vermoeiende avond vol akelige verwachtingen, waren we blij dat ze weer opgehoepeld waren. Die nacht konden we de slaap niet vatten. Hadden we hier eigenlijk wel zo’n zin in?

Tot onze grote schrik stond het koppel twee weken later weer voor de deur. Of wij wel eens gehoord hadden van een spiritistische tafelseance? Pardon? “Gewoon doen!” suste Lubbert: “Jullie zullen er van genieten”. Of het licht boven de tafel uit mocht? Lubbert en Hannie gingen nu tegenover elkaar aan tafel zitten en wij er tussen, met onze handen boven de tafelrand. Het paar begon nu geesten aan te roepen en in trance te raken. Nu hoorden wij enge klopgeluiden. Mijn vrouw kreeg ineens rode vlekken en mijn haren gingen recht overeind staan. Hoewel de tafel niet omhoog ging begon hij wel hevig te schommelen. Uitgeput namen we tegen half twaalf afscheid. “Die komen er niet meer in”, zei mijn vrouw boos.

Omdat Lubbert en Hannie altijd op donderdagavond tegen half acht kwamen, wisten we dat zij het waren die aanbelden. “Ik doe niet open”, zei ik. De volgende dag belde Lubbert op: "Waren jullie er gisteravond niet?" Wij verzonnen een smoes. Ook de volgende keer deden we of we niet thuis waren. Het ergste van alles was dat we het licht niet durfden aandoen en ons nog verstopten ook!
Nu gingen Lubbert en Hannie zichzelf per telefoon uitnodigen: "Zijn jullie dan misschien vrijdag thuis?" viste Lubbert.
“Nee, dan zijn we naar de bowlingclub!” logen we.
“Hebben jullie zin om zaterdag te gaan wichelroedelopen in het Amsterdamse Bos?”
“Nee, dan hebben we een verjaardag” hield mijn vrouw voet bij stuk.
 Het was natuurlijk niet aardig, maar hoe kwamen we anders van het vreselijke duo af? Uiteindelijk begrepen ze het en bleven godzijdank weg.

Gelukkig maar, want ze zijn beiden héél oud geworden. Bijna honderd jaar!

dinsdag 27 september 2011

De Blues

de wind doet druppels
tikken tegen ruiten

de stilte verbreekt
alleen zichzelf

de woorden vechten
een weg naar buiten

de verloren zinnen
zijn gebroken


en ik,
ik zing de blues.

Gisteravond overleed Harry 'Cuby' Muskee.

woensdag 21 september 2011

Herfst

Ik dool
langs de bomen
langs het water
en de koele zachte wind

Rondom
hoor ik vogels
en het ritselen van bladeren,
rood en bruin.

Het zachte glooien
van de grond
onder me
is een bekend gevoel.

Het doet me denken
aan vroegere tijden,
het doet me denken
aan hemelse rust