Almere Muziekwijk

De Louis Armstrongweg, de Duke Ellingtonstraat, het Ravelplantsoen, de alleraardigste straatnaambordjes kom je tegen als je door Almere Muziekwijk loopt.
Ik wandel door de Gershwinstraat en in een reflex tuimelt die tedere klarinetglissando uit de Rhapsody in blue mijn geestesoor binnen. De hectische dynamiek van een grote, bruisende stad, zo heeft Gershwin dat stuk indertijd bedoeld. In de Gershwinstraat daarentegen is het suizend stil. Geen levende ziel te bekennen, op een magere kat na die juist de hoek om glipt, het Chopinpad op. Bij gebrek aan echte muziek, al was het maar een draaiorgel, blijft Gershwin nadrukkelijk in mijn hoofd galmen.

Bij het slotaccoord van de Rhapsody ben ik aangekomen in het Muzenpark. Het ligt er mooi bij, in het jonge groen, maar het blijft rustig, heel rustig. Een negerkindje van een jaar of 3, in een braafgekraagd blauw jurkje, speelt zoet met een pop, terwijl haar ook al zo zondags geklede moeder een paar nieuwe, zwarte instapschoenen tevoorschijn haalt uit een tasje van ‘AXI-SCHOEN’. Ze trekt ze behoedzaam aan en kijkt bedroefd, alsof ze straks op die schoenen naar een begrafenis moet. Er waait een lege chipszak voorbij. Het meisje probeert hem te pakken, maar één boze blik van haar moeder brengt haar tot inkeer.

De Chinees in de Rimsky-Korzakoffstraat heeft ‘kip met ananas’ in de aanbieding. Tegen de pui staat een klein aziatisch jochie eenzaam tegen de wind in te mokken. Hij wil geen kip met ananas. Hij verveelt zich.

In de uitgestorven Bob Marleystraat loopt een blinde man me tegemoet. Je hoort het tikken van zijn stok in de stilte. Zijn lege ogen zijn wijd en puilend opengesperd, waardoor hij eruitziet alsof hij ergens doodsbang voor is. Probeert hij, tegen beter weten in, uit alle macht tóch iets te zien? Of hééft hij iets gezien, dat hem met blindheid heeft geslagen? Die onzinnige gedachte beklemt mij, terwijl ik mij voortbeweeg over de grauwe bakstenen in die oorverdovende, winderige stilte.