Bullshit

Het is vandaag zacht en stil. Een perfecte dag, zou ik bijna zeggen. De zon schijnt verlegen en uit het westen komen wolken die niet goed weten wat de bedoeling is. Moeten ze blijven hangen, of hun weg vervolgen?

Ik sta aan de oevers van de Hoge Vaart aan de rand van de stad. Er hangt een dunne nevel over het glanzende, bruingroene water. Het hoge gras rond mijn voeten is nat.

Ik denk aan Bullshit.

Bullshit is, al zou je het gezien zijn naam niet zeggen, de lieve en ietwat eigenzinnige bulldog van Pien Lagerman. Zij woont in de buurt.

Vanochtend hoorde ik dat Bullshit is overleden. Dertien jaar, en uit zichzelf heengegaan. Hij had een ziekte.

Opnieuw moet ik denken aan hoe het zal zijn om zonder hond door te gaan met leven. Wat mis je ineens, behalve uiteraard de beste kameraadschap die een mens zich kan wensen?

Allereerst is er natuurlijk de beweging waartoe een hond zijn baas oproept: het dier moet uit: minimaal een paar keer daags een wandeling. Tijdens dat loopje komt de hond collega's tegen en daar horen ook weer baasjes bij die, terwijl de beesten elkaar besnuffelen, even kunnen praten. Communicatie is gezond, en niet alleen voor eenzame mensen.

Ook als de hond niet loopt, is hij goed voor de gezondheid van zijn baas. Ligt hij in zijn mand, dan kan ook de baas makkelijker ontspannen. Verder is het zo dat een hond verplichtingen schept, niet alleen dat loopje, maar hij moet ook eten, naar de kapper, spelen, en dat geeft mensen vastigheid in het leven, en ook dat is goed. Rust, reinheid en regelmaat, daar draait het immers allemaal om, van de wieg tot het graf.

De gesprekken die je met hem kan voeren, de onvoorwaardelijke trouw, de kleine, snorrende geluidjes als hij slaapt en droomt, de woest kwispelende staart waarmee hij je tegemoet komt als je bent weggeweest - al is het maar tien minuten. Ja, bij een hond is het pas geweldig thuiskomen.

Maar Bullshit is nu dood. Hoe moet dat nu verder?

Oog in oog met al dat water in het kanaal moet ik hieraan denken.

Ik zie een fuut kopje onder gaan, aan de overkant start iemand met moeite de motor van een boot. Het sputterende geknetter komt langzaam mijn kant op. Op een paal iets verderop zit een aalscholver zijn veren op orde te brengen. Ik draai me om, de zon warmt mijn gezicht.

De dood is niet leuk, maar het lezen van overlijdensadvertenties is voor velen een populaire sport, leuker dan Sudoku's en cryptogrammen, en soms even moeilijk. Er zijn zelfs mensen die niets liever lezen, maar dat zijn de echte angsthazen onder ons. Altijd maar dat benauwde zuchtje van verlichting. Hij wel, ik niet. Hoe oud? 63? Dat is nog jong.

Bij de dood van een hond ligt het anders. Geen overlijdensadvertentie en vaak gaat het onopgemerkt aan mensen voorbij, behalve voor hondenliefhebbers dan wellicht.