Stilte, een heerlijk woord, veel verlangd, maar vaak verstoord.

donderdag 15 maart 2012

Roken

Een paar weken geleden werd via de media bekend gemaakt dat het aantal rokers in Nederland afneemt. Mooi.
Aan dit nieuws dacht ik terug terwijl ik vanochtend op de bus stond te wachten.
Er kwam een kleine, magere vrouw aanlopen die in de zestig moest zijn, maar vastbesloten was dit gegeven in alle opzichten te negeren. Ze droeg een veelkleurig gestreepte rok, glitterpanty, hoge zwarte laarzen, een kort, wit bontjasje, blonde manen en een gezicht waar niets aan het toeval was gelaten: wenkbrauwen, neus, lippen, alles had ze met behulp van de cosmetische industrie naar eigen goeddunken opnieuw vormgegeven. Kortom, een type die je zelden door Almere ziet lopen.
Alleen op haar bovenlip had ze het onder rooksters beruchte ‘plooirokje’ van uitwaaierende rimpels niet kunnen verhullen. Ja, ze rookte. En hoe. Ze inhaleerde elke trek diep, hield de rook stevig vast in de longen, hoestte en liet vervolgens grote wolken ontsnappen uit elke lichaamsopening die daarvoor in aanmerking kwam. Daarna nam ze onmiddellijk nog een trek. Toen de sigaret op was, trapte ze hem uit met haar laars en stak meteen een nieuwe op.
De bus was in geen velden of wegen te bekennen.
Nu kwam er een jongeman aanlopen. In zijn ene hand had hij een opgevouwen Volkskrant en met de andere hield hij een circa 6-jarig jongetje bij de schouder. Het jongentje keek met open mond van verbazing naar de woeste rookpluimen die uit de vrouw opstegen. Ze zag het en knipoogde naar het kind, dat daaruit voldoende moed putte om hardop te zeggen: ‘Roken is toch slécht voor je…’ Zijn vader maakte aanstalten om het kind iets vermanends toe te voegen, maar de vrouw begon te lachen. Een schorre lach die eindigde in een hoestbui. ‘Ik ben al ziek’, zei ze terwijl ze de vader aankeek. ‘En ik word niet meer beter, dus….’ Ze haalde haar magere schouders op, wierp haar peukje op de grond en trapte het uit. Zowel het jongetje als de vader zweeg. Het jongetje omdat zijn aandacht inmiddels werd getrokken door ander kinderen, die naar het aan de overkant gelegen zwembad liepen. En de vader omdat hij niet wist wat hij moest zeggen.
Daar was de bus.

2 opmerkingen:

  1. mooi verhaal martin....uit het leven gegrepen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet niet precies wie je bent, maar bedankt voor je compliment.

      Verwijderen