MAAND VAN DE NATUUR
Er is iets verkeerd met januari. Maar wat? Het is zo onwezenlijk en vreemd.
Is de euforie van de maand december met zijn sfeer en licht met een klokslag verdwenen, belanden wij plotsklaps in een soort van grijs vacuüm. Alles lijkt saai geworden.
Er hoort nieuw licht te zijn in deze maand, helder wit licht dat reflecteert tegen de besneeuwde hellingen. De vaarten en plassen moeten flink bevroren zijn, zoals op oude tekeningen van Anton Pieck!
Maar de lucht is echter grijs en grauw, de wolken weten niet of ze krachtig trots moeten zijn of maar een beetje vaag moeten drijven als een droevige aquarel.
De enkele nog met kerstlicht versierde huizen schamen zich aan het begin van deze maand voor hun pracht en praal en willen dit het liefste kwijt, om met z’n allen samen een sobere afwachtende plek aan de horizon te vormen. De donkere dagen voor Kerst zijn berucht maar ook feestelijk; veel mensen vinden de donkere dagen na Kerst veel zwaarder. Zij lopen verscholen in hun dikke jassen, hun zorgen die even weg waren zijn weer terug en wegen nog zwaarder en intenser dan voorheen.
Alleen de bomen snappen het wellicht, zij voelen al het nieuwe leven dat door hun weefsels kruipt en straks een nieuwe bladerentooi tovert. Een nieuw jaar, ach, het maakt voor hen niet uit. Gewoon een nieuwe ring om hun stam.
De telling van de mens kennen zij niet, zij richten zich direct naar de natuur en weten niet eens dat het Kerst was of dat er überhaupt mensen bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten