De Appelaarlaan is een boomrijke laan in het centrum van het Appeleiland, tussen de Moessingel en het Klokhuisplantsoen, vlakbij de Hervormde Kerk.
Halverwege passeert de laan het marktplein van Appeleiland. Iets verderop kabbelt de Appelei, het lullige riviertje waar Appeleiland naar is vernoemd. De Appelaarlaan is een levendige, trendy straat, met veel horeca en modezaken, maar ook met de oudste hoeden en pettenzaak van Appeleiland, de firma Sympel, sinds 1872, gedreven door twee oude zusters die de zaak ooit van opa en oma hebben overgenomen.
Ook aan de Appelaarlaan ligt het Grote Theater met beneden het restaurant Het Theatertje - in de Top 100 van de nieuwe 'Lekker' eergisteren binnengekomen op 54. Behalve dat je daar bijzonder goed kunt eten, is het er leuk toeven vanwege het uitzicht op de laan. De complete voorgevel van het restaurant bestaat namelijk uit glas. Vraag om een tafeltje bij het raam, en de Appelaarlaan komt je voorbijlopen. Ook zijn er mooie parkeertaferelen te zien.
Goed. Deze avond had ik zo’n plaatsje bij het raam.
Een nadeel van het naar buiten kijken is natuurlijk wel dat voorbijgangers ook naar binnen kunnen kijken. Daar moet je tegen bestand zijn.
Zo werd ik minutenlang aangestaard door een verwilderde man die met een fles bessenjenever stond te zwaaien. Zijn gulp stond open en uit zijn jaszak stak een oude krant waar een vis in zat gewikkeld; de staart stak er bovenuit. Toen hij wankel zijn weg vervolgde, passeerde een vrouw die me een knipoog gaf - iets dat ik al jaren niet had meegemaakt. Het gekste was nog dat het een dame op leeftijd was, met een bijzonder hoedje op en een witte poedel in haar kielzog die in dezelfde kleuren een kleedje droeg. Toch kreeg ik er een goed humeur van.
Zij stak over naar een stil straatje en botste op de hoek bijna tegen een grote, over de Appelaarlaan hangende plataan aan. Intussen passeerde een jong stelletje; zij hield een verfomfaaid parapluutje in de lucht en hij drukte een gegrilde kip in een plastic zakje tegen zijn borst - alsof het een pasgeboren baby was, zo verliefd keek hij er op neer.
Even was er niets.
Toen strompelde een jongen op krukken voorbij. Daarna kwam een oude dame in een electrische rolstoel, gevolgd door een paar Antilliaanse meiden die er een punt van maakten opzichtig met hun kont te schudden. Aan de overkant van de straat, tussen een reisburo en een Italiaans restaurant stond een grote steiger. Een schilder was er eenzaam op bezig. Een oude Chinees met een Lee Towers-bril op kwam voorbij en bestudeerde uitgebreid de gasten van restaurant Het Theatertje. Het scheelde weinig of hij was gaan zwaaien. Uiteindelijk verdween hij.
Voor de ingang van het Grote Theater verzamelde zich een grote groep dames. Ze stonden vrolijk met elkaar te keuvelen zoals alleen dames dat kunnen en gingen na een paar minuten goedgestemd naar binnen.
Een oude vrouw passeerde zuchtend en keek nadrukkelijk de andere kant op. De veters van haar grote gympen sleepten vermoeid over de stoep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten