Stilte, een heerlijk woord, veel verlangd, maar vaak verstoord.

zaterdag 14 mei 2011

Zonsondergang

'Reve-biografie inzet van kort geding.' Zo luidde de kop van een artikel in de Volkskrant. Joop Schafthuizen, vriend van Reve, wil de verschijning van het laatste deel van de Reve-biografie voorkomen.
Ik begon te lezen en realiseerde mij dat het alweer ruim 5 jaar geleden is dat deze grote schrijver overleed.
De hemel was helderblauw gekleurd en het voorjaar geurde in al haar pracht. Het was de ochtend van de negende april 2006 en het beloofde een prachtige dag te worden.
Ik vertrok voor een wandeling met de hond.
Over het water trokken al de eerste bootjes, jonge ouders met kinderen in bakfietsen baanden zich een weg door opgebroken straten, bij het bejaardentehuis zaten de meest krasse bewoners op de stoep te roken.
Parijs-Roubaix stond vandaag op het programma, en Italië ging naar de stembus.
Een vrouw trok op de brug haar blauwe spijkerjack uit, ze droeg oranje open schoenen en haar lange witte jurk fladderde er sierlijk omheen. In het water waren twee meerkoeten druk doende met hun nest. Twee hardlopers kwamen voorbij; beiden hadden een natte rug.
Ik kwam thuis en vernam dat Reve vlak na zonsondergang was gestorven, daags tevoren.
Ik dacht aan alle zonsondergangen die de schrijver in zijn lange leven moet hebben meegemaakt, en aan deze ene, deze laatste zonsondergang, ja, laat de zon maar schuiven. Straks ging hij ook weer onder, en morgen ook, en overmorgen ook.
Het was een zinloze gedachte en daarna ging ik voor mijn boekenkast staan. Ik keek naar de enigszins geknakte ruggen van paperbacks die ik al jaren met me meezeul.
Ik nam ‘De Avonden’ uit de kast, veegde het stof met een paar handvegen er van af en bladerde er wat in.
De schrijver was dood, maar de zinnen die me tegemoet sprongen, waren springlevend, alsof ik ze voor het eerst las.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten