Voor mijn huis aan een waterplas is het doorgaans rustig, maar tijdens deze winterperiode hebben de mensen pret, ijspret. Op het ijs ontrollen zich in rap tempo oud-Hollandse winterbeelden, zelfs in een moderne stad als Almere. Een kogelrond ingepakte, blozende baby die kraaiend van pret wordt voortgetrokken op een slee. Een bejaard maar nog steeds verliefd stel dat stijf gearmd rondzwiert op antieke, krullerige Friese doorlopers. Een hond met sokjes aan die beurtelings luid blaft en proestend in de sneeuw hapt. Kleuters, wankel op de enkels achter een oude keukenstoel, tussen de rondflitsende jongetjes. Dat éne pikzwarte meisje met felle ogen, dat iedereen eruitschaatst.
Achter me staat een man, type geslaagde randstedelijke dertiger, naast een dito vrouw gretig in een broodje rosbief te bijten. Tussen twee happen sist hij tegen zijn metgezel: ‘Ha, eindelijk gebéurt er hier eens wat!’ Er klinkt een onuitroeibare zucht naar avontuur.
Ondertussen gaat de pret door en komen er meer mensen naar het ijs. Met goed passende en geslepen schaatsen. Alleen nog even aantrekken, wollen wanten aan, muts op, sjaal om en rijden maar. Als in een poederreclame, de ijspret tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten