Tiemen Groen

Dit weekend is het nieuwe wielerseizoen begonnen. En om alvast in de stemming te komen, heb ik de afgelopen dagen wat lectuur en literatuur doorgebladerd en kwam zo ook de naam van Tiemen Groen weer eens tegen. 

Hij was een raar fenomeen, deze Friese wielrenner uit Follega, die op 18-jarige leeftijd al wereldkampioen werd op de baan-achtervolging.

Op jonge leeftijd (22) ook weer gestopt en handelaar in antiek geworden en geëmigreerd naar Zuid Afrika.

Hij kon vreselijk hard fietsen. Hij kon niet leven in een groep. Zelfs kon hij niet hardfietsen in en met een groep. Reed hij daarom als wielrenner het liefst alleen, en dan bij voorkeur ver voorop of op de achtervolging?

Hij kwam in 1964 op een zonnige dag naar het Olympisch Stadion in Amsterdam om er mee te doen aan het Nederlandse kampioenschap achtervolging voor amateurs. Op een inderhaast in elkaar gezette baanfiets verpulverde hij direct het baanrecord en de legende was geboren.

’s Avonds zaten er 30.000 man op de tribune om de verrichtingen van de piepjonge Fries met eigen ogen te zien. Hij werd kampioen, een paar maanden later ook wereldkampioen en dat herhaalde hij nog drie keer, waarvan de laatste keer in 1967 bij de professionals.

Ik las in een interview: 'Neem mijn reservefietsen, al die wielen, al de spullen gerust mee, zei ik. Ik ging me douchen, heb nog met de jongens meegegeten, spoorde mijn auto op en reed rechtuit-rechtaan naar tante Antje in Heiloo. Ik had een sleutel, ik trof ze aan in bed. Met de fietserij is het afgelopen, zei ik.'

Hij was net zo snel verdwenen als dat hij gekomen was.

Tiemen Groen woont tegenwoordig in 'het Wassenaar van de Westkaap' (Zuid-Afrika), waar hij alleen in een villa woont. Gestopt met een lucratieve carrière als antiquair zoals hij eerder met het fietsen stopte.

De Friese nuchterheid heeft hij echter nooit verloren. Nog altijd kruipt hij moeiteloos in de huid van de zwijger.

‘Hoe ging het?’ ‘Oh, goed.’

‘Was je bang?’ ‘Och nee.’

‘Hoe voel je je?’ ‘Ja, gelukkig hè.’