Zomerstop

Het is weer april en dan begin ik al langzaam te denken aan de naderende zomerstop op de televisie.

Echter, de zomerstop van de televisie bestaat niet meer, moet ik opnieuw concluderen. Dat is al een aantal jaren zo. We zien namelijk in de zomer dezelfde prul als in de rest van het jaar. En steeds dezelfde gezichten. Twaalf maanden lang Carlo, Irene, Gordon en Joling. Teveel van het slechte.

De zomerstop op TV was vroeger iets waar je vaak in april al tegenop zag. Als kind betekende dit namelijk ruim twee maanden afzien. Al je favoriete programma’s werden zonder pardon van de buis gehaald en jou restte niets dan twee maanden lang buiten spelen, jezelf vermaken met Lego of een boek of naar het zwembad gaan. Je had toch niets beters te doen.

Het is vreemd, maar als ik terugkijk leken de zomers vroeger eindeloos lang. In mijn herinnering was het vroeger altijd warm, waren de ijsjes zoet en de meisjes lief.
Als er al iets op televisie was, was het een herhaling van een Zweedse jeugdserie of een Duitse film.

Tegenwoordig is er dus geen zomerstop meer, het is afgeschaft. Dit is een bewuste keuze van de diverse omroepen omdat de concurrentie en daarmee de belangen veel te groot zijn geworden. Het draait sinds de komst van ‘De Commerciëlen’ louter om marktaandeel, ook in de zomer geldt het recht van degene die de meeste kijkers weet te trekken.
Dus doen de ruim twintig op Nederland georiënteerde zenders hun uiterste best zoveel mogelijk uit te zenden. Series, films, reportages, talkshows, tekenfilms en soft porno: men vraagt niet, wij draaien toch, zo luidt het motto.

Was televisie vroeger dan per definitie beter? Nee, dat niet. Maar twee maanden geen tv werkt als honger op rauwe bonen, alles wat je daarna te zien krijgt lijkt grappig en vernieuwend. Na een lange tv-loze zomer keek je maar al te graag naar Rons Honeymoon Quiz, Henny Huismans Soundmixshow en Avro’s Service Salon met Catherine Keyl. Sinds de komst van dertien nieuwe zenders en de afschaffing van de Zomerstop zijn dergelijke gezichten zo aan ons opgedrongen dat ze alleen nog maar een braakneiging veroorzaken.

Een ander probleem waar we mee te maken hebben is dat de zomerstop werd gebruikt om nieuwe talenten te testen en nieuwe formats te ontwikkelen. Twee maanden lang werden gezichten en programma’s getest en als het aansloeg mochten ze blijven. Sloeg het niet aan, geen probleem, er keek toch geen hond. Maar omdat alles nu direct moet scoren vanwege het marktaandeel krijgen presentatoren en hun programma’s slechts twee weken de kans om zich te bewijzen. Daarna wordt de stekker eruit getrokken.

En wat krijg je dus? Zenders die op safe spelen en alleen gaan voor bewezen successen. Daarom hebben we nu dertien programma’s over auto’s op de snelweg, 39 programma’s over koken in binnen- én buitenland en 128 programma’s over lifestyle en metamorfoses. En er is zoveel te zien, we hebben niet eens meer door of het een nieuw programma is of een herhaling. En als het al een herhaling is hebben we het waarschijnlijk de eerste keer toch niet gezien.

Daarom moet de Zomerstop weer terug! Niet volgende week, niet morgen maar vandaag nog. De omroepen moeten hun programmering schoonvegen met bulldozers, de zender moet van twaalf uur ’s nachts tot vijf uur in de middag op testbeeld en de medewerkers moeten weer gewoon talent hebben om te presenteren.

In mijn kinderlijke onschuld en naïviteit denk ik dat alleen met een Zomerstop de Nederlandse televisie weer leuk kan worden. Dat we dan weer massaal hunkeren naar programma’s van Linda de Mol en Andries Knevel. Maar diep in mijn hart weet ik dat de zomerstop alleen nog maar nostalgie is, een schim uit een ver verleden. Het afschaffen van de zomerstop heeft voorgoed onze fijne televisieavonden verpest.