TWEE OUDE BOMEN IN DE WINTER

Ze wonen aan de rand van Groningen. 82 en 84 zijn ze. Da's een hele leeftijd. Stadjers in hart en nieren.Wat hebben ze een hoop meegemaakt! Het zijn net twee oude bomen in de winter. Vastgegroeid, vastgeklonken in de aarde, krom geworden door de jaren, gebarsten in de schors. Met her en der gebroken takken, hun bladeren liggen op de grond. Je kunt goed zien dat het winter is. Kaal en donker steken de takken af tegen de lucht. Nog geen spatje groen is er te zien. Alles lijkt dor en dood en triest.
Binnenin de bomen roert zich het leven. Dat wéét je. Daar vertrouw je op. Nog een paar weken en de eerste groene puntjes zijn zichtbaar. En dan nog een paar weken, en de bomen staan weer volop in het blad.
Een heerlijke tijd vind ik dat. Het voorjaar! Met dat frisse, vrolijke, voorjaarsgroen waardoor het dooie bos weer levend wordt!
De vogels, die zich nu nog verstoppen voor de kou, zullen zich dan weer tussen de bladeren nestelen bij het bouwen van hun nesten.
Ik hou van het voorjaar!
Maar zover is het nog niet. De kou is bijtend. Het vriest 's nachts nog en soms valt er sneeuw, zachtjes en in hele kleine vlokjes. Alsof de natuur niet zeker weet of ze nog wel sneeuw wil.
Ze leven in de winter van hun leven. Als je geboren wordt en opgroeit, zou je kunnen zeggen dat je in het voorjaar leeft. Alles is fris, jong, vrolijk, nieuw.
Ikzelf leef in de herfst, misschien loopt mijn leven al wel tegen de winter, ik weet immers niet hoe oud ik zal worden?
En zij, zij zijn in de winter van hun leven.
Hij kan nog vele jaren mee, zou je denken. Als je hem zo ziet lijkt ie nog een jonge sterke vent. Een boom van een kerel. Niet klein te krijgen. Rechtop en fier en met enorm veel energie en levenslust.
Onder zijn bast kriebelt het voorjaar en wacht er op om uit te kunnen barsten. Deze boom zal weer blaadjes krijgen!
Maar onlangs is ie geknakt.
Zij is een klein, zielig denneboompje. Er zijn het afgelopen jaar heel veel naalden afgevallen. De overige naalden worden bruin. Groeien doet ze niet meer. Eigenlijk is ze op sterven na dood.
Gisteren is ze ook nog verplant. De plek waar ze zoveel jaren stond is te droog voor haar geworden. Ze heeft speciale zorg en aandacht nodig in een apart stukje bos met wat rijkere grond waar men dagelijks bezig met haar zal zijn.
Beter worden zal ze wel niet meer. Maar met een beetje extra verzorging zal ze het nog wel weer een poosje kunnen redden.
Totdat haar tijd gekomen is.
Nee, lente hoeft het voor haar niet meer te worden. De lente is voor haar te ver weg!
Hoewel?.......je weet het maar nooit!
82 en 84 zijn ze. Wat hebben ze veel meegemaakt.
Het zijn net bomen, twee oude bomen in de winter.