MILKSHAKE IN DE REGEN

Ik kijk uit het raam. De regen komt met bakken uit de zwarte hemel. Het is nog vroeg, zeven uur.

Even later loop ik buiten, samen met de hond.

Deze heeft er zichtbaar weinig zin in, blijft steeds staan, kijkt me met een droeve blik aan en houdt zijn staart protesterend tussen de poten.

Ik trek even voorzichtig aan de riem en krijg hem daarmee weer wat in beweging.

Om de hoek tref ik een mooie, middelbare vrouw aan. Zij draagt een flitsend geel regenjack, blauwe spijkerbroek in halfhoge donkerbruine laarzen gestopt en ze is in gezelschap van een witte hond. Het moet een Maltezer zijn.

“Goedemorgen,” zegt ze.

“Goedemorgen,” zeg ik terug.

Een moment van beschaving.

Onder een luifel komen we in gesprek.

Ze vertelt dat ze na het uitlaten van de hond naar fitness zal gaan.

Ik luister aandachtig.

Zo vertelt ze over de Milkshake.

De Milkshake?

Een dans voor gevorderden, die men regelmatig in de kantine van het fitnesscentrum kan bewonderen.

Ik zal proberen het u uit te leggen.

Een zeer mannelijke danser treedt binnen. Hij heeft de deur uit de hengsels gelicht, zodat de gezonde buitenlucht vrijelijk naar binnen stroomt.

Gelukkig maar, want de barkeeper is een roker.

De danser zet zich in gespannen toestand op een barkruk, want dat is zijn voordeligste toestand.

Nu komt de danseres in actie!

Met katachtige passen komt ze op hem af. Ze gaat naast hem zitten en biedt hem een milkshake aan.

Zo blijven ze uren naast elkaar zitten, terwijl hun blikken over elkanders lichaam dwalen.

Ze beschouwen elkaar in opperste concentratie.

Wanneer de kantine sluit is de dans afgelopen.
Tot zover de Milkshake.

Het is inmiddels tien minuten later en de jonge vrouw in het gele regenjack en ik nemen afscheid van elkaar, de honden hebben het al gedaan.

Ze slaat aan het einde van de straat de hoek om, en weg is ze, opgelost in haar eigen leven.

Een vaag gevoel dat het midden houdt tussen trots en melancholie neemt bezit van mij.

Gelukkig is er de regen, die ratelt op mijn paraplu. Je zou er bijna vrolijk van worden. In ieder geval nodigt het bij mij uit tot muzikaal denken en bedenk in hoeveel liedjes het wel niet regent. Teveel om op te noemen. Nou goed, een paar dan.

Walking in the rain.

Ritme van de regen.

Raining in my heart.

Crying in the rain.

Raindrops keep falling on my head.

It’s a rainy day.

Ik loop verder en neurie A hard rain’s gonna fall van Bob Dylan.