SNEEUW

Gisteren sneeuwde het! Een depressie trok over het land met sneeuw die bleef liggen. Wel zeven centimeter. Mensen raakten er opgewonden van. Weeralarm en files.

Ik stond op het Stadhuisplein in Almere te wachten op de bus.

Geen bus.

Het duurde zeker twintig minuten totdat een man zijn hoofd uit het raam van een voorbijrijdend Connexxion busje stak en de mensen bij de halte mededeelde dat er geen bussen meer reden.

Daar sta je dan. En doelloos staan wachten op een bus die niet komt is tijdverspilling, dus besloot ik maar te lopen en zette mijn voetstappen in de maagdelijke sneeuw, van die krakende, verende, echte sneeuwpassen.

Uit de schoorstenen van de huizen, die ik tegenkwam, kringelde rook, zoals dat hoort op een besneeuwde dag. Ik begon al te denken aan de wereld in 'A Christmas Carol' van Charles Dickens.

Ik kwam aan bij de Hoge Vaart en liep verder over de busbaan. Er was nog niemand geweest hier. Ik zag geen voetstappen, en ook geen bandensporen.

Even diep adem halen.

Langs het water was een grootvader in een bruine houtje-touwtje-jas met zijn kleinkind en een slee er op uit en in een weiland stonden twee paarden te dampen. Zo ver het oog reikte, was alles wit.

Weer haalde ik diep adem. 

Wat ik nu aan lucht binnenkreeg, was van een dronken makende helderheid. Ach, hoe schitterend kraakte en knerpte de sneeuw onder mijn schoenen. Nog een stap, en nog mooier was het geluid, liefelijk, maar ook stoer. Een geluid uit duizenden. Ik liep en liep, haast duizelig van stom geluk.