CIRCUS 

''Ooh mijn God,'' mompelde vader toen ze het gevonden hadden. ''We zijn de enigen.''

Daar zag het inderdaad naar uit. Het was woensdagmiddag en er was helemaal niemand, behalve een vriendelijke reus in een korte broek die bezig was een laatste paal van de schamele circustent in de grond te slaan. Over tien minuten zou de voorstelling beginnen. ''Kijk mam, geitjes!'' riep het dochtertje. Op een klein veldje naast de enige vrachtwagen van het circus stonden drie geiten, een oude lama en twee dwergvarkens. ''Dit wordt wat,'' zuchtte vader. Moeder vond het sneu. Ze had weliswaar een zwak voor kleine rondtrekkende circusjes, maar er was een grens. Het leek erop dat dit circus over die grens heen was gegleden. Nauwelijks dieren, één vrachtwagen, een oude tent met daarin vijftig gammele houten stoeltjes, een caravan die dienst deed als kleedkamer, snackbar en kassa. ''Zullen we maar weer gaan?'' opperde vader. Moeder knikte. Dat had ze het liefst gedaan, maar de kinderen zouden ze beslist niet mee krijgen. Die waren al helemaal verkocht. Gelukkig kwam uit de richting van het dorp een gezin met drie kinderen hun kant op. Ze zouden niet de enige bezoekers zijn, dat was al heel wat. Met een half uur vertraging ging de kassa open. Achter een klein raampje verscheen een tandeloze, maar nog jonge vrouw die als wisselgeld zoveel mogelijk muntstukken van 1 euro gebruikte, wat later handig van pas kwam omdat alle versnaperingen, vlaggetjes, ballonnen en andere aardigheidjes die tussen de diverse acts werden aangeboden, precies 1 euro kostten. Het was om te huilen. Maar iedereen genoot.
Het circus dreef op de reusachtige man in de korte broek. Hij stond op zijn hoofd, reed rond op fietsen met één wiel, liet de geiten en de lama door de piste draven en voerde een langdurig clownsnummer uit dat vol onbegrijpelijke en vermoedelijk schuine moppen zat. Hij werd terzijde gestaan door de tandeloze jonge vrouw, een jongetje van een jaar of acht en een zesjarig meisje dat al aardig kon lopen op een grote bal. Dat er slechts negen bezoekers in de tent zaten, betekende niet dat er een aangepast programma werd afgewerkt. Integendeel; de familie zette alle zeilen bij. Zo werd zelfs inderhaast een extra pauze ingelast om de kinderen gelegenheid te geven buiten de tent de dieren te aaien, à raison van twintig eurocent per kind, en gezien de warmte even wat te drinken, à tien eurocent per lauw blikje cola, wat de tandeloze vrouw alweer een handjevol munten van tien opleverde.
Toen het eindelijk voorbij was, en de bezoekers ook werkelijk geen puf meer hadden om te applaudisseren, was het buiten al aardedonker. Terwijl de vriendelijke reus alweer in zijn korte broek bezig was de palen van de tent uit de grond te trekken, bij het licht van zijn vrachtwagen, liepen de vader en de moeder met de kinderen naar hun auto. Ze waren alle vier doodmoe.
''Ik voel me volkomen uitgekleed,'' zei vader boos toen hij achter het stuur zat. ''Ik geloof dat we wel tachtig euro hebben uitgegeven.''

''Het is maar één keer vakantie pap!'' riep het dochtertje boos vanaf de achterbank. Dat was een klassieke tekst, bedacht moeder, maar hij was niet waar. Het was om de haverklap vakantie.