Ik zal eens iets vertellen. Ik ben van kuitbeen af bezeten geweest van rock ’n roll. Thuis hadden wij niets, behalve een koffergrammofoon, waarop mijn moeder Vera Lynn en Bing Crosby draaide, en Mantovani, toen nog op 78-toerenplaten van ijzerbedraad beton en met een eeuwig slijpend geruis dat een merkwaardige sfeer aan die muziek gaf, en van meet af aan een weemoed omdat het voorbij zou gaan, en dat deed het ook toen ik op een dag triomfantelijk thuiskwam met zo’n klein elpeetje van Fats Domino, waarvoor ik mijn spaarpot geleegd had, maar dat gaf niet, want erop stonden ‘I’m walking’ ( dat ik nu nog soms in mijn dromen hardop meefluit ), ‘I’m in the mood for love’ en "So long’ .
Het knerpte en kraakte door die armoedige pick-up van ons, maar het greep me en toen ik, uitgerekend diezelfde dag, naar de kermis mocht en daar diezelfde nummers keihard en in volle glorie door de reusachtige boxen van de autoscooters hoorde jagen, viel ik zo van mijn apropos en zou voor het leven getekend zijn.
De kermis, ja, daar kon je in die tijd genieten van rock ’n roll. Alleen daar, veel meer nog dan op de gammele juke-boxen met in hoofdzaak Paul Anka en Cliff Richard erop, kon je de groeiende rock in al zijn schoonheid horen. ‘Peggy Sue’ en ‘Oh Boy’ zijn daar voorgoed in mij gegrift en ‘Sea of Love’ en ‘Heartbreak Hotel’ , en ook een nummer dat mij in galop naar zich toezoog telkens als ik de eerste intrigerende pianoslagen ervan hoorde: ‘Let’s talk about us’ van Jerry Lee Lewis, naar ik later vernam. Een prachtige plaat, en dat is ze nu, zoveel jaren later, nog altijd.
Sindsdien heeft Jerry Lee Lewis mij ook ‘Crazy Arms’ geschonken, en ‘Great balls of fire’ , ‘Whole lotta shakin’ going on’, ‘Little Queenie’, ‘Mean Woman blues’, Highschool confidential’, ‘Good Golly Miss Molly’, enz. enz. Dus geen kwaad woord over The Killer!
Behalve als het van mezelf komt natuurlijk, met betrekking tot de sliert slordig ineengeknutselde elpees die hij de laatste jaren vrij plichtmatig afscheidde, in een walm van drank en wellicht met de kramp van de oude veteraan die wil overleven tussen de andere overlevers. Maar Elvis is inmiddels dood, Little Richard een karikatuur van zichzelf geworden, Chuck Berry een smet op zijn eigen legende, maar Jerry Lee Lewis staat er nog, zo lillend en levend als ooit tevoren, nu al 70 jaar!
JERRY LEE....'LET THE GOOD TIMES ROLL' !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten