FRIET VAN PIET

De cafetaria waar de vrouw zich ook deze middag weer heen sleept heet ‘Friet van Piet’. Eigenaar is Piet en Piet bakt al zijn leven lang patat. Dat zie je aan hem, zoals hij aan de vrouw ziet dat deze haar leven lang al in snackbars komt. Zij hoeft maar te knikken en hij gooit een schep aardappels in de hete olie. De elektronische thermometer van de frituur daalt even van 180 naar 170 graden, maar niet voor lang. De vrouw gooit een euro in de gokkast, maar gokken is niet meer hetzelfde zonder de gulden.

Zo lang als Piet al patat in de olie schuift, zo lang is zijn Maria er. Ze zit op de vensterbank en ze leest, wat nogal uitzonderlijk is in een snackbar. Ik zie er nooit iemand een boek lezen. Hooguit de leesportefeuille of De Telegraaf. Maar Maria leest boeken, ook vandaag weer. De vrouw laat de gokautomaat voor wat hij is en probeert te zien welk boek ze leest. ‘De Aanslag’ van Harry Mulisch. Maria kijkt op en de vrouw ziet haar donkerbruine ogen. Haast zwart zijn ze. Zij glimlacht.

Als Piet haar de patat brengt, komt er een kleine vrouw met een hoofddoek binnen. Onwillekeurig kijkt zij naar Maria’s boek. De vrouw heeft twee boodschappentassen bij zich en geeft zonder iets te zeggen een A4’tje met haar bestelling. Zelfs Piet, die al zijn leven lang patat bakt, slikt even. "Dat gaat wel even duren," zegt hij verontschuldigend. Ze knikt en gaat tegenover de eerste vrouw zitten. Ze haalt een boek uit haar boodschappentas. En geloof het of niet, het is hetzelfde boek van Harry Mulisch. De eerste vrouw kijkt om naar Piet of die het gezien heeft, maar Piet sleept dozen met diepvriespatat naar zijn frituur en mompelt in zichzelf. Maria leest en weet van niets.

De patat smaakt de vrouw niet meer, al weet ze niet waarom. Voor het eerst in jaren sluipt ze weg uit de snackbar zonder Piet te groeten. Net als zij uit de deur stapt, sluit Maria haar boek en verzucht ze: "Mooi."